Hroki og hleypidómar

Dómarar hafa oft verið sakaðir um hroka og hleypidóma (fordóma) þegar þeir þurfa að taka afdrifaríkar og óvinsælar ákvarðanir.  Í þeim tilfellum kemur það til af því að þeir þurfa að sýna sig og lenda augnablik í aðalhlutverki og oftar en ekki er kanski líkamstjáningin þannig að þeir sýnist hrokafullir.  Dómarar hafa verið sakaðir um fordóma í garð þeirra útlendinga sem hér spila og að þeir fái ekki sömu tækifæri og íslensku leikmennirnir.  Ekkert er dómurum fjarri og að þeir skuli vera sakaðir um slíkt sýnir eingöngu ráðaleysi og rökþrot viðkomandi aðila að láta sér detta slíkt í hug. 

Undanfarinn ár hafa komið hingað margir frábærir leikmenn bæði í karla- og kvennaflokki og íslenskir leikmenn og þjálfarar hafa líka verið að koma til baka úr atvinnumennsku.  Á síðustu árum hefur öðru hvoru borið á því að fyrrum atvinnumenn á erlendri grund hafa komið heim aftur, uppfullir af skoðunum og hugmyndum um hvað allt sé betra erlendis og að þeir þurfi nú að kenna þessum íslensku dómurum sitt lítið af hverju.  Þetta hefur gerst í vetur og þetta mun gerast aftur á þessu tímabili.  Eina leiðbeiningin sem við getum gefið dómurunum er að þeir verða að þora að taka erfiðar ákvarðanir, vera samkvæmir sjálfum sér og hika ekki við að beita þeim vopnum sem þeir hafa í krafti síns embættis fyrir leik, í leiknum sjálfum og eftir leik.  Því miður hafa þeir ekki verið nógu duglegir að beita þessum vopnum, stundum vegna þess að þeir eru óviðbúnir slíkri gagnrýni og stundum vegna þess að þeir trúa ekki eiginn eyrum þegar viðkomandi lætur slíkt uppi.  Það má kanski segja að í slíkum tilvikum séum við "barnalegir", en við viljum trúa á hið góða í hverjum manni og erum ekki nógu harðsvíraðir til að gjalda líku líkt.  Ég tel það ennþá vera kost en ekki löst en það sýnir bara  hvað ég er "barnalegur" og ég þarf væntanlega endurskoða þá hugmyndafræði í harðnandi heimi.